Al Di Meola (ur. 22 lipca 1954 w Jersey City w stanie New Jersey, USA) – amerykański gitarzysta jazzowy. Współpracował m.in. z: gitarzystą flamenco Paco de Lucią, gitarzystą jazzowym Johnem McLaughlinem, polską orkiestrą Amadeus z Poznania, basistą Stanleyem Clarkiem, skrzypkiem Jean-Luc Pontym, pianistą i keyboardzistą Janem Hammerem.
…
Żaden tytuł nie jest aktualnie grany.
Al Di Meola (ur. 22 lipca 1954 w Jersey City w stanie New Jersey, USA) – amerykański gitarzysta jazzowy. Współpracował m.in. z: gitarzystą flamenco Paco de Lucią, gitarzystą jazzowym Johnem McLaughlinem, polską orkiestrą Amadeus z Poznania, basistą Stanleyem Clarkiem, skrzypkiem Jean-Luc Pontym, pianistą i keyboardzistą Janem Hammerem.
W 1974 roku Al Di Meola przyłączył się do zespołu Return to Forever, założonego przez Chicka Coreę i grał z nim aż do rozstania w roku 1976. Po odejściu z Return to Forever Al Di Meola nagrał solowy album pt. Land of the Midnight Sun, na którym gościnnie zagrał m.in. Jaco Pastorius[3]. Został wtedy zauważony ze względu na swoją szybkość gry i techniczne umiejętności. Wczesne płyty sprawiły, że kojarzony był głównie z gitarą elektryczną za sprawą utworów takich, jak "Race with the Devil on the Spanish Highway" czy "Egyptian Danza", choć zdarzały się w jego dorobku utwory czysto akustyczne – jak "Mediterranean Sundance", "Lady of Rome, Sister of Brazil" z płyty Elegant Gypsy czy "Fantasia Suite" z płyty Casino.
W 1980 roku John McLaughlin postanowił stworzyć trio z dwoma innymi gitarzystami i wydać płytę koncertową mającą byc zapisem ich występu. Jego wybór padł na Paco de Lucię i Larry’ego Coryella, jednakże z powodu problemów w życiu rodzinnym Larry'ego – oraz nacisków ze strony wytwórni Columbia, która uważała, że nazwisko Corryel nie jest wystarczająco sławne – został on zastąpiony Alem Di Meolą[4]. Płyta jest zapisem występu, który trio dało pod koniec dwumiesięcznej trasy po USA i Europie. Jak mówi Al Di Meola, "Dwa miesiące grania każdego wieczoru z szybkością 500 tysięcy mil na godzinę sprawiło, że pod koniec trasy byliśmy bardzo dobrze rozgrzani"[2]. Płyta stała się wielkim sukcesem tria i rozsławiła Ala jako gitarzystę nie tylko elektrycznego, ale też i akustycznego. W tym składzie trio nagrało jeszcze dwie płyty: Passion, Grace and Fire (1983) oraz The Guitar Trio (1995). Obie płyty zostały nagrane w studiu.
pozycji w koszyku
suma:
Czas sesji upłynął. Aby dokonać zakupu biletów należy je ponownie dodać do koszyka.